( Ξημέρωμα Τετάρτης 6 Οκτωβρίου 1993)
Γυρίζω στην πόλη , έρημος , σαστισμένος , άγνωστος ... Δεν ξέρω τι επιθυμώ η πως να το επιθυμώ .
Ξαφνικά δεν ξέρω να ζω , αφήνω τις ημέρες να κυλούν παρακολουθώντας τη ζωη των άλλων .
Ανήκω στην ομάδα των μοιραίων εκείνων ανθρώπων που σκοτώνουν μόνοι τους την καρδιά τους , την αγάπη , τον έρωτα ... ζουν για αυτά όμως ...
Ξυπνώ ... ζαρωμένος σε κάποια καρέκλα στην αίθουσα Αεροδρομίου ...
Athens - London 06.15 βλέπω στον πίνακα την ώρα ... είναι η δική μου ώρα , η δική μας ώρα .
Δεν ξέρω αν νοιώθω χαρά ή απελπισία . Βαθειά στην ψυχή μου σέρνεται ο πανικός , ο φόβος , η αποτυχία , η θλίψη .... η αγάπη .
Θες να με δεις , θες να με ξέρεις , με θέλεις ? Τι περιμένω άραγε τι γυρέυω ?
Γύρω μου βλέπω κόκκινα φωτεινά σήματα με χοντρά μαύρα γράμματα -ΑΔΙΕΞΟΔΟ-
Γιατί έρχομαι , τι είναι τρέλα , μαζοχισμός , αγάπη ? Γιατί έχω την ψευδαίσθηση ότι όλα θα αλλάξουν αφού όλα είναι ακίνητα ?
Ακούω :
- Είμαστε φίλοι έτσι δεν είναι ?
- ..μα ... σε αγαπώ ...
- ... και εγώ σε αγαπώ αλλά , έλα αφού ξέρεις , μήπως θες να φύγω καλύτερα , να σε αφήσω ?
Είναι τόσο εύκολο για σένα ακόμη και να το λες ...
Πέρασαν μέρες πολλές έτσι .... με σιωπή , με φόβο μη σε χάσω , με αγωνία να'σαι καλά , με λαχτάρα για ένα χαμόγελο , ένα χάδι , ένα φιλί .
Πέρασαν μέρες ζώντας μια σιωπηρή συνωμοσία, μια απειλή , μια παράφορη αγωνία χωρίς λυτρωμό , χωρίς υπόσταση για μια "σχέση" γεμάτη φραγμούς ...
Χώνομαι βαθειά στο κάθισμα ... το αεροδρόμιο αυτή την ώρα είναι σχεδόν άδειο ...
Νοιώθω το λαιμό μου στεγνό , τα χέρια μου παγωμένα , την καρδιά μου ακίνητη , νοιώθω άδειος ...
Φαντάζομαι ένα χέρι απο το αδειανό διπλανό κάθισμα να με πλησιάζει ... και με μια αστραφτερή λεπίδα να μου σκίζει το λαιμό ... έχω πεθάνει κι'ομως βλέπω το αίμα να κυλάει στα καθίσματα , στο πάτωμα ...
-Συγνώμη ... μου λέει ένας νεαρός για να τραβήξω τα πόδια μου που με μια κοπέλα κάθησαν απέναντι μου ...
Η κοπέλα τού χαϊδεύει το χέρι κι εκείνος περνάει το χέρι του γύρω από τους ώμους της ...
ίσως θέλει να τη φιλήσει και "κολλάει" γιατί εγώ κάθομαι απέναντι τους και άθελα μου τους κοιτάζω επίμονα , επιτακτικά σχεδόν ένοχα ...
Αισθάνομαι ταπείνωση , αθλιότητα ...
Αγγίζω τους ώμους μου ... δεν με αγγίζει τίποτα , μόνο το σκληρό πλαστικό απο την πλάτη της καρέκλας ... το κορμί μου είναι απελπιστικά μόνο , άδειο , παγωμένο ...
Το ζευγάρι απέναντι μου σιγοκουβεντιάζει ... κανονίζουν κάτι για την επόμενη μέρα.
Η επόμενη μέρα , ποιά είναι άραγε η δική μας επόμενη μέρα ?
Μια άδεια υπόθεση μια ψέυτικη ισορροπία , μια αγάπη που γίνεται πάθος και παίρνει τεράστιες διαστάσεις , στη σιωπή , στο βλέμμα , στο ποτό ....
Νομίζω πως ο καθένας μας έχει μια τεράστια σκοτεινή καταπακτή ... και εκεί μέσα κρατά φυλακισμένη τη δύναμη του άλλου ... κανείς απο τους δυο μας δεν θέλει να λευτερώσει η να λευτερωθεί ...
Μα με κρατάς απο το χέρι και τα ξεχνώ όλα , υπάρχεις τότε μόνο για μένα υπάρχω τότε μόνο για σένα ...
Και έτσι αποφασίζω να έρθω να σε βρώ , ένα μικρό θαρραλέο όνειρο ... να σε δω να σε ακούσω να σε νοιώσω .
Μαζί σου ξεχνώ που βρίσκομαι , γιατι βρίσκομαι ... το κορμί μου βγαίνει απο τα σωθικά μου ... όταν είμαι μαζί σου
- Παρακαλώ τι ώρα έχετε ?
Με ρωτά μια μεγάλη κυρία και βλέποντας ότι δεν της απαντώ γυρνά το βλέμμα της στο ζευγάρι ...
- Επτά και τέταρτο ... της απαντά ο νεαρός .
Επτά και τέταρτο και είμαι εδώ ...
Το αεροπλάνο που θα με έφερνε σε εσένα έχει φύγει εδώ και ώρα ... το έχασα , ήθελα και το έχασα , το άφησα να φύγει μαζί με την τρελλή μου επιθυμία να σε δώ ....
Πρέπει να φύγω από το αεροδρόμιο , πρέπει να διασχίσω τον πολύκοσμο διάδρομο να πάρω ταξί για το σπίτι, πρέπει να αγοράσω φαγητό για το γάτο απο τον Μινιμαρκετά ...
Μετά θα χαμογελάω στην πρόβα , θα κάνω πλάκες , θα λέω αστεία ... το βράδυ θα λάμπω στο μαγαζί ....
Σηκώνομαι σχεδόν με κόπο , και αγανακτώ . Αγανακτώ για τη μεγάλη κυρία , για το ζευγάρι , για τον πολύκοσμο διάδρομο για τον βαριεστημένο μινιμαρκετά ... γιά όλα ...
Ε λοιπόν τέρμα ... θα φύγω από τη ζωή σου και δεν θα σε ξαναδώ και δεν θα με ξαναδείς ποτέ ... και τέρμα τα αεροδρόμια , τέρμα τα ζευγαράκια που χαϊδεύονται , τέρμα οι πλαστικές καρέκλες .... Έχω ανάγκη να αγαπώ και να με αγαπούν , να το δείχνω και να μου το δείχνουν ... Τέρμα τα κομπλεξικά , τα δεν ξέρω , τα περίμενε , τα δεν καταλαβαίνω ...
Είναι η Δωδέκατη μέρα ( νύχτα ) που περνάω στο αεροδρόμιο , που λείπεις , που μένω εδώ ...
και δεν μπορώ , γιατί δεν ξέρω , να πάρω την απόφαση ... - Τι σκατά θα κάνω με εσένα ? -
Μα τι λέω ?
Όσο αντέξω , όσο αντέξουμε ...
Ευλογημένα τα αεροπλάνα που σκοτώνουν τις αποστάσεις , κι ευλογημένος ο χορός που με κρατά στη ζωή , ευλογημένο το χαμόγελο που με δείχνει χαρούμενο και ευλογημένος ο πόνος που με κάνει Σοφό και Δυνατό .... Ευλογημένη η αγάπη που με κάνει τρελλό και δικαιώνει τις πράξεις μου ...
Θεέ μου ας μην άκουσες όλες μου τις σκέψεις ... κάποια μέρα έτσι και αλλιώς θα χωρίσουμε ... κάποια μέρα θα γίνει κάτι απροσδόκητο , μοιραίο , τυχαίο και θα μας χωρίσει ... Γιατί η ζωή δεν το αντέχει για πολύ το όνειρο , δεν θα μπορέσει να μας αγνοήσει ...
Κάπου θα μας πετύχει και θα μας διαλύσει ...
Μα όχι ακόμα ... Δεν είμαστε έτοιμοι ακόμα , δεν έχουμε ζήσει σχεδόν τίποτα μαζί ...
Όχι ακόμα ...
Σε αγαπώ και σε περιμένω !!!
( Αυτό το γράμμα δεν στο έστειλα ποτέ ... φοβόμουν ...
Το τραγικό ... Εσύ σκοτώθηκες 11 ημέρες μετά στο Brighton , εγώ στις 26 του ίδιου μήνα είχα ένα σοβαρό τροχαίο που με άφησε 9 μήνες ξάπλα ... < άσε που σου είχα θυμώσει γιατί δεν με έψαξες εκείνους τους μήνες ... Πέρασε σχεδόν ένας χρόνος για να μάθω το θάνατο σου >
Τελικά δεν ήταν να γίνει ... Το όνειρο δεν άντεξε )
Γυρίζω στην πόλη , έρημος , σαστισμένος , άγνωστος ... Δεν ξέρω τι επιθυμώ η πως να το επιθυμώ .
Ξαφνικά δεν ξέρω να ζω , αφήνω τις ημέρες να κυλούν παρακολουθώντας τη ζωη των άλλων .
Ανήκω στην ομάδα των μοιραίων εκείνων ανθρώπων που σκοτώνουν μόνοι τους την καρδιά τους , την αγάπη , τον έρωτα ... ζουν για αυτά όμως ...
Ξυπνώ ... ζαρωμένος σε κάποια καρέκλα στην αίθουσα Αεροδρομίου ...
Athens - London 06.15 βλέπω στον πίνακα την ώρα ... είναι η δική μου ώρα , η δική μας ώρα .
Δεν ξέρω αν νοιώθω χαρά ή απελπισία . Βαθειά στην ψυχή μου σέρνεται ο πανικός , ο φόβος , η αποτυχία , η θλίψη .... η αγάπη .
Θες να με δεις , θες να με ξέρεις , με θέλεις ? Τι περιμένω άραγε τι γυρέυω ?
Γύρω μου βλέπω κόκκινα φωτεινά σήματα με χοντρά μαύρα γράμματα -ΑΔΙΕΞΟΔΟ-
Γιατί έρχομαι , τι είναι τρέλα , μαζοχισμός , αγάπη ? Γιατί έχω την ψευδαίσθηση ότι όλα θα αλλάξουν αφού όλα είναι ακίνητα ?
Ακούω :
- Είμαστε φίλοι έτσι δεν είναι ?
- ..μα ... σε αγαπώ ...
- ... και εγώ σε αγαπώ αλλά , έλα αφού ξέρεις , μήπως θες να φύγω καλύτερα , να σε αφήσω ?
Είναι τόσο εύκολο για σένα ακόμη και να το λες ...
Πέρασαν μέρες πολλές έτσι .... με σιωπή , με φόβο μη σε χάσω , με αγωνία να'σαι καλά , με λαχτάρα για ένα χαμόγελο , ένα χάδι , ένα φιλί .
Πέρασαν μέρες ζώντας μια σιωπηρή συνωμοσία, μια απειλή , μια παράφορη αγωνία χωρίς λυτρωμό , χωρίς υπόσταση για μια "σχέση" γεμάτη φραγμούς ...
Χώνομαι βαθειά στο κάθισμα ... το αεροδρόμιο αυτή την ώρα είναι σχεδόν άδειο ...
Νοιώθω το λαιμό μου στεγνό , τα χέρια μου παγωμένα , την καρδιά μου ακίνητη , νοιώθω άδειος ...
Φαντάζομαι ένα χέρι απο το αδειανό διπλανό κάθισμα να με πλησιάζει ... και με μια αστραφτερή λεπίδα να μου σκίζει το λαιμό ... έχω πεθάνει κι'ομως βλέπω το αίμα να κυλάει στα καθίσματα , στο πάτωμα ...
-Συγνώμη ... μου λέει ένας νεαρός για να τραβήξω τα πόδια μου που με μια κοπέλα κάθησαν απέναντι μου ...
Η κοπέλα τού χαϊδεύει το χέρι κι εκείνος περνάει το χέρι του γύρω από τους ώμους της ...
ίσως θέλει να τη φιλήσει και "κολλάει" γιατί εγώ κάθομαι απέναντι τους και άθελα μου τους κοιτάζω επίμονα , επιτακτικά σχεδόν ένοχα ...
Αισθάνομαι ταπείνωση , αθλιότητα ...
Αγγίζω τους ώμους μου ... δεν με αγγίζει τίποτα , μόνο το σκληρό πλαστικό απο την πλάτη της καρέκλας ... το κορμί μου είναι απελπιστικά μόνο , άδειο , παγωμένο ...
Το ζευγάρι απέναντι μου σιγοκουβεντιάζει ... κανονίζουν κάτι για την επόμενη μέρα.
Η επόμενη μέρα , ποιά είναι άραγε η δική μας επόμενη μέρα ?
Μια άδεια υπόθεση μια ψέυτικη ισορροπία , μια αγάπη που γίνεται πάθος και παίρνει τεράστιες διαστάσεις , στη σιωπή , στο βλέμμα , στο ποτό ....
Νομίζω πως ο καθένας μας έχει μια τεράστια σκοτεινή καταπακτή ... και εκεί μέσα κρατά φυλακισμένη τη δύναμη του άλλου ... κανείς απο τους δυο μας δεν θέλει να λευτερώσει η να λευτερωθεί ...
Μα με κρατάς απο το χέρι και τα ξεχνώ όλα , υπάρχεις τότε μόνο για μένα υπάρχω τότε μόνο για σένα ...
Και έτσι αποφασίζω να έρθω να σε βρώ , ένα μικρό θαρραλέο όνειρο ... να σε δω να σε ακούσω να σε νοιώσω .
Μαζί σου ξεχνώ που βρίσκομαι , γιατι βρίσκομαι ... το κορμί μου βγαίνει απο τα σωθικά μου ... όταν είμαι μαζί σου
- Παρακαλώ τι ώρα έχετε ?
Με ρωτά μια μεγάλη κυρία και βλέποντας ότι δεν της απαντώ γυρνά το βλέμμα της στο ζευγάρι ...
- Επτά και τέταρτο ... της απαντά ο νεαρός .
Επτά και τέταρτο και είμαι εδώ ...
Το αεροπλάνο που θα με έφερνε σε εσένα έχει φύγει εδώ και ώρα ... το έχασα , ήθελα και το έχασα , το άφησα να φύγει μαζί με την τρελλή μου επιθυμία να σε δώ ....
Πρέπει να φύγω από το αεροδρόμιο , πρέπει να διασχίσω τον πολύκοσμο διάδρομο να πάρω ταξί για το σπίτι, πρέπει να αγοράσω φαγητό για το γάτο απο τον Μινιμαρκετά ...
Μετά θα χαμογελάω στην πρόβα , θα κάνω πλάκες , θα λέω αστεία ... το βράδυ θα λάμπω στο μαγαζί ....
Σηκώνομαι σχεδόν με κόπο , και αγανακτώ . Αγανακτώ για τη μεγάλη κυρία , για το ζευγάρι , για τον πολύκοσμο διάδρομο για τον βαριεστημένο μινιμαρκετά ... γιά όλα ...
Ε λοιπόν τέρμα ... θα φύγω από τη ζωή σου και δεν θα σε ξαναδώ και δεν θα με ξαναδείς ποτέ ... και τέρμα τα αεροδρόμια , τέρμα τα ζευγαράκια που χαϊδεύονται , τέρμα οι πλαστικές καρέκλες .... Έχω ανάγκη να αγαπώ και να με αγαπούν , να το δείχνω και να μου το δείχνουν ... Τέρμα τα κομπλεξικά , τα δεν ξέρω , τα περίμενε , τα δεν καταλαβαίνω ...
Είναι η Δωδέκατη μέρα ( νύχτα ) που περνάω στο αεροδρόμιο , που λείπεις , που μένω εδώ ...
και δεν μπορώ , γιατί δεν ξέρω , να πάρω την απόφαση ... - Τι σκατά θα κάνω με εσένα ? -
Μα τι λέω ?
Όσο αντέξω , όσο αντέξουμε ...
Ευλογημένα τα αεροπλάνα που σκοτώνουν τις αποστάσεις , κι ευλογημένος ο χορός που με κρατά στη ζωή , ευλογημένο το χαμόγελο που με δείχνει χαρούμενο και ευλογημένος ο πόνος που με κάνει Σοφό και Δυνατό .... Ευλογημένη η αγάπη που με κάνει τρελλό και δικαιώνει τις πράξεις μου ...
Θεέ μου ας μην άκουσες όλες μου τις σκέψεις ... κάποια μέρα έτσι και αλλιώς θα χωρίσουμε ... κάποια μέρα θα γίνει κάτι απροσδόκητο , μοιραίο , τυχαίο και θα μας χωρίσει ... Γιατί η ζωή δεν το αντέχει για πολύ το όνειρο , δεν θα μπορέσει να μας αγνοήσει ...
Κάπου θα μας πετύχει και θα μας διαλύσει ...
Μα όχι ακόμα ... Δεν είμαστε έτοιμοι ακόμα , δεν έχουμε ζήσει σχεδόν τίποτα μαζί ...
Όχι ακόμα ...
Σε αγαπώ και σε περιμένω !!!
( Αυτό το γράμμα δεν στο έστειλα ποτέ ... φοβόμουν ...
Το τραγικό ... Εσύ σκοτώθηκες 11 ημέρες μετά στο Brighton , εγώ στις 26 του ίδιου μήνα είχα ένα σοβαρό τροχαίο που με άφησε 9 μήνες ξάπλα ... < άσε που σου είχα θυμώσει γιατί δεν με έψαξες εκείνους τους μήνες ... Πέρασε σχεδόν ένας χρόνος για να μάθω το θάνατο σου >
Τελικά δεν ήταν να γίνει ... Το όνειρο δεν άντεξε )
